We genieten van het prachtige landschap. De weg die we vanaf Wawona naar Yosemite Valley volgen is rustig. Het is nog vroeg dus ik weet niet hoe lang het zo rustig blijft. Dat antwoord krijg ik zodra we de tunnel uitrijden bij Tunnel View. De parkeerplaatsen aan beide zijden zijn overvol.
Maar we hebben geluk, er rijdt net iemand weg waardoor wij dat plekje kunnen toe-eigenen. We stappen uit en bewonderen de indrukwekkende omgeving. Gigantische granieten rotswanden, grote watervallen en een strak blauwe lucht zijn te zien vanaf dit punt. Het is alleen nog vroeg waardoor de zon laag staat en daar kijken we recht in. Hierdoor is het onmogelijk om mooie foto's te maken. Nou ja, we moeten de foto's maar mentaal maken en griffen in ons geheugen.
We rijden na dit wonderschone aanblik snel door naar de Valley. Met dit mooie weer hopen we dat het niet nog drukker is dan gisteren maar vooral hopen we een parkeerplekje te vinden.
Ons doel vandaag is om de camper te parkeren, de shuttle te pakken en op een aantal verschillende plekjes wat wandelingen te maken om zo een goede indruk te krijgen van het park. En we hebben geluk, we vinden zomaar een plekje zonder veel moeite op de speciale parkeerplaats voor campers. We zetten snel een kop koffie, ontbijten en maken ons klaar voor de dag.
Net naast de parkeerplaats is de bushalte van de shuttlebus. We lopen er verwachtingsvol naar toe. Maar zodra we de parkeerplaats aflopen zien we dat we niet de enige zijn die met de bus willen reizen. Er staan zeker al zo'n honderd man bij de bushalte. Ik maak me nog geen zorgen, dit is in mijn ervaring gewoon in de populaire parken waar een shuttle rijdt. We sluiten netjes aan en verwachten dat de bus zo wel zal komen. En dat valt tegen, want na tien minuten, de interval waarmee de bus rijdt, zien we nog niets verschijnen. Wetende dat het park met enorme drukte kamp en daarnaast nog met veel wegen die door de wateroverlast onbegaanbaar zijn, denken we dat het daar wel aan zal liggen. Maar na ruim een half uur wachten en een verdubbeling van het aantal mensen bij de bushalte is er nog steeds geen bus. Frans en ik kijken elkaar aan en zonder iets te zeggen besluiten we dat dit 'm niet gaat worden.
Ietwat gedesillusioneerd lopen we terug naar de camper. Vanaf deze plek lopen is niet mogelijk want alle paden staan onder water. Het is onze laatste dag van onze rondreis en we vragen ons af wat te doen. We willen graag nog even optimaal genieten van deze dag maar hoe we dit nu moeten doen in dit park waar het zo druk is en zoveel wegen onbegaanbaar zijn, is wel de vraag.
Vele paden en velden staan onder water
Misschien moeten we maar terug naar de plek waar we gisteren waren. Yosemite Falls hebben we al gezien maar niet met een strakblauwe hemel. Wellicht is dat een idee.
Ook hier hebben we geluk, we vinden in no time een parkeerplek. We besluiten dezelfde wandeling met een kleine omweg naar Yosemite Falls te maken. We zijn nu niet meer alleen op het mooie natuurpad. Het is echt extreem druk. Gelukkig zien we wel weer vele prachtige vogels en her en der een eekhoorntje. Aangekomen bij het pleintje waar de start is van de trail naar Yosemite Falls bevinden we ons direct in een enorme mensenmassa die allen de immense waterval bewonderen die zich prachtig aftekent tegen een strakblauwe lucht. Ik loop een beetje naar de zijkant waar het iets rustiger is en nog steeds mooi uitzicht biedt op de waterval en de omgeving. Frans besluit nogmaals naar de waterval te klimmen. Ik laat dit aan me voorbij gaan. Om weer kleddernat te worden heb ik geen zin in. Ik nestel me op een bankje samen met een Amerikaanse vrouw die ietwat weemoedig voor zich uitkijkt.
Zoals te verwachten duurt het niet lang voor de eerste vraag wordt gesteld. Waar ik vandaan kom en of het de eerste keer is dat ik hier ben? Natuurlijk stel ik na het beantwoorden van deze vragen aan haar dezelfde vragen. Het typerende persoonlijke verhaal dat Amerikanen zo makkelijk vertellen barst los. Ze is hier opgegroeid maar woont nu in Arizona. Ze is Californië zat na Corona, daar is ze helemaal aan banden gelegd in die periode en dat beviel haar van geen kanten. Haar vader is in die periode overleden en kort daarna haar partner. Door alle beperkingen heeft ze nooit echt afscheid van beiden kunnen nemen. Dus nu is Californië synoniem aan ellende en nare herinneringen. Omdat haar het advies is gegeven de periode te verwerken is ze nu terug, naar de plek die ze zo vaak heeft bezocht met haar man en familie. Het valt haar zo tegen, de drukte maakt dat het park lijkt op een kermis, zo zegt ze. Ik denk zonder iets te zeggen, dat ben ik geheel met je eens.
Net als zo vaak verwonder ik me dat men zo makkelijk direct hele persoonlijke verhalen met een vreemde bespreekt. Aan de ene kant ietwat ongemakkelijk en aan de andere kant ook heel mooi. Waarom niet delen wat je meemaakt, daar is helemaal niets mis mee.
Gigantische rotswanden kruipen steil omhoog
Ondertussen bedenk ik me dat ik lang niet zo geniet van het park als ik had verwacht. Ik hou van drukte maar dan in een stad, in een park wil ik rust en genieten van de natuur. Dat is hier totaal niet mogelijk. We moeten het maar voor gezien houden. Als we nu direct doorrijden naar de laatste camping, vlakbij San Francisco, dan kunnen we nog even genieten van het lekker weer, de camper schoonmaken zodat we die zonder problemen morgen kunnen inleveren bij Cruise America.
Frans, totaal doorweekt door zijn bezoek aan de waterval, is het helemaal met me eens. We gaan terug naar de camper en rijden het park uit, nu via CA-140 die inmiddels weer open is gesteld. Onderweg zien we een woest stromende rivier en komen we nog even een omleiding tegen omdat er toch nog delen onbegaanbaar zijn.
Nadat we het hoge berglandschap verlaten verandert het landschap in een prachtig goudkleurig heuvelachtig landschap dat er droog uitziet. Zo bizar, op nog geen paar kilometer afstand van extreme wateroverlast.
Na een paar uurtjes rijden komen we bij onze laatste camping aan. We verbazen ons over het feit dat wij de enige buitenlanders blijken te zijn. Er staan alleen Amerikanen. Maar ach, hoe leuk is het om ons nog een keer onder te dompelen in een echte Amerikaanse sfeer voor we weer naar huis vliegen.
Dit is een blik die we als laatste zien op onze rondreis.
Prachtig landschap waarin de weg kronkelt tussen goudgele heuvels.