Met weemoed verlaten we de camping bij Monument Valley. Maar we hebben geen keus, Petrified Forest wacht op ons. Het is gelukkig wat minder warm dan de laatste weken maar daar merken we al rijdend niet veel van. In de middag komen we aan in Holbrook bij onze camping. We besluiten even niets te doen. De ervaringen van de afgelopen tijd op ons in te laten werken.
De camping is netjes maar op de een of andere manier niet echt aantrekkelijk. Wel is men hier enorm vriendelijk. Onderweg was de temperatuur heel aangenaam maar dat is hier direct over. Het is weer zinderend heet, ver boven de dertig graden. We besluiten daarom morgen heel vroeg naar Petrified Forest National Park te gaan, hopend dat dan de temperatuur iets aangenamer is.
Het park gaat helaas niet voor 8 uur open, we starten dus gedwongen iets later. Het is niet druk, een enkele auto en camper zien we op de weg. We starten aan de noordzijde, aan de kant van Painted Desert. Bij het Visitor Center halen we wat informatie en rijden de Petrified Forest Road op. Deze weg voert je door het park van noord naar zuid of andersom.
Al snel zien we een prachtig beeld opdoemen als we Tiponi Point naderen. Mooi gekleurde zandheuvels die reiken zover het oog kan zien. Dat is een goed begin. Zeker voor Frans. Die had echt zoiets als 'Wat moet ik in een park waar je versteende bomen kunt zien? Is dat zo bijzonder?' Ik zag 'm opfleuren en enthousiast om zich heen kijken. Een goed begin dus.
We rijden door en het landschap van mooi gekleurde heuvels blijft ons volgen. Onderweg zijn er veel uitwijkpunten waar je kunt stoppen en op je gemak de omgeving kunt bewonderen. Daar waar mogelijk maken we een korte wandeling.
Al gauw merken we dat het weer enorm warm wordt. Het park biedt nergens beschutting. Het mag dan het woord Forest in zijn naam hebben maar de bomen liggen versteend op de grond en staan niet fier omhoog wat in deze enorme hitte best fijn zou zijn geweest.
Langzaam verandert het gekleurde landschap in een nogal saaie grasvlakte. In de verte zien we de snelweg die het park doorkruist, de nieuwe Route 66. Net voor je hier aankomt kun je de overblijfselen van de oude Route 66 zien. Niet de weg maar de elektriciteitspalen die ooit langs de weg stonden maar nu eenzaam in het landschap verdwijnen. Je vindt er ook een oude, uit 1932, Studebaker. Deze valt wat tegen. De auto heeft geen wielen en staat op nieuwe betonblokken. Voor mij had het leuker geweest als 'ie, gehavend als de auto is, gewoon in het zand had gelegen. Dat had het plaatje compleet gemaakt.
We steken de snelweg over via een brug en betreden het zuidelijk deel van het park. Het landschap blijft er saai uitzien en pas na zo'n 20 minuten is er weer een stop, het Puerco Pueblo, waar overblijfselen zijn te vinden van de oude Pueblo bevolking die hier tijdens de middeleeuwen hebben gewoond. We besluiten deze stop aan ons voorbij te laten gaan. De overblijfselen zijn alleen contouren van een oude woning en we hebben nu geen zin om in de hitte hierom heen te wandelen. We rijden iets verder door naar de volgende stop, Newspaper Rock.
Het landschap is nog steeds saai grasland dus ik vraag me af waar dan die rotsen zijn met rotstekeningen, want daar staat Newspaper Rock voor. Daar kom ik gelukkig snel achter. We wandelen met inmiddels heel veel mensen (het is Memorial Day weekend en daarom overal erg druk) over een pad naar een betonnen platform waar verrekijkers staan. Hier kun je naar beneden kijken naar rotswanden die hier in het ogenschijnlijk vlakke grasland zijn te vinden. Op de wanden van de rotsen zijn echt prachtig bewaarde rotstekeningen te zien. Met de verrekijkers kun je ze van heel dicht bij bekijken maar met het blote oog zijn ze ook goed te zien. Zeker de moeite waard om even te stoppen.
We rijden weer door en niet veel later zien we enorme heuvels in het landschap. De heuvels zijn opgebouwd uit lagen in verschillende kleuren. Je kijkt je ogen uit. Iets verder begint de Blue Mesa Scenic Road. Deze weg mag je niet overslaan, het is echt het mooiste gedeelte van het park. Niet alleen zie je hier de prachtig uit lagen opgebouwde heuvels, kun je hier over een goed begaanbaar pad wandelen (wel een beetje klimmen), maar je ziet ook in grote getalen de versteende boomstammen liggen. Dit stukje park is met geen pen te beschrijven, zo mooi.
Het is zo druk geworden in het park, op dit voor de Amerikanen vrije weekend, dat de parkeerplaatsen op de volgende plekken bijna overal vol zijn. We kunnen gelukkig op een gegeven moment stoppen langs de weg op een plek waar enorm veel versteende boomstammen liggen. We vinden een niet officieel pad maar waar duidelijk meer mensen over gelopen hebben en zien zo de stammen van heel dicht bij. Ze zijn echt bijzonder en mooi. Ik kon me hier vooraf niet echt een voorstelling van maken. Ik had wat foto's gezien maar ik kreeg het idee dat door bepaalde lichtval de schittering van kwarts kristallen vergroot werd maar in het echt zie je dit ook zonder problemen en is het misschien nog wel mooier.
Door de drukte lukt het ons niet meer om verder het park te bekijken. De parkeerplaatsen zijn overal vol. We besluiten het park te verlaten en door te rijden naar Winslow. De plek waar de beroemde song van de Eagles, Take it easy, over gaat.
Winslow is geen aantrekkelijk plaatsje maar heeft een hele leuke hoofdstraat waar de zogenaamde 'Corner' is die in de song wordt bezongen. Samen met de 'halve wereld' bewonderen we de plek, kopen een enorm ijsje en genieten van de kitsch die je hier kunt kopen in de verschillende souvenirwinkels. En natuurlijk maken we uitgebreid foto's.
Na dit bezoek rijden we weer terug naar de camping. Door de hitte is het buiten niet uit te houden. Op de campingplek die wij hebben is geen enkele schaduw. Binnen zitten hebben we geen zin in. We kijken elkaar aan en vragen ons af of we hier wel moeten blijven. We nemen het besluit om in te pakken en door te rijden naar Flagstaff of Williams. Dat scheelt morgen in de rit naar de Grand Canyon. Eerst nog wel een plekje zien te vinden op een van de kampeerplaatsen in die buurt en dat blijkt door het vrije weekend van de Amerikanen best lastig. Gelukkig vinden we na vele campings te hebben gebeld een plekje aan de rand van Williams. Een leuke rustige camping waar het bovendien heerlijk koel is.